Rezonans mechaniczny polega na przekazywaniu drgań jednego źródła drugiemu o tym samym okresie drgań własnych (inaczej tej samej częstotliwości). Jeśli pobudzimy do drgań jeden z mniejszych ciężarków to będzie o przekazywał drgania drugiemu o takiej samym okresie drgań własnych. Środkowy układ będzie wykonywał tylko nieznaczne drgania. Jeśli pobudzimy środkową sprężynę to przekazywania nie zaobserwujemy. Pokazany układ nazywam "tata z dwoma synami".
Układy drgające przekazują najlepiej drgania (zachodzi wtedy rezonans mechaniczny) gdy ich częstotliwość drgań własnych jest taka sama lub zbliżona. Jeżeli pobudzimy jedną z jednakowych ciężarków do drgań to można obserwować rezonans.
Na drewnianej podstawie rozpięte są struny od gitary. Przyrząd można wykorzystać do wykazania zależności wysokości dźwięku drgającej struny od je długości i siły naciągu. Jeżeli na jedną ze strun nałożymy kawałek papieru czyli tzw. konik to można zobaczyć rezonans akustyczny. Jeśli pobudzimy do drgań strunę bez konika a częstotliwość drgań obu strun będzie taka sama to konik spadnie.
Gumka recepturka od długości 4 metrów z jednej strony przymocowana jest do statywu, a z drugiej zamocowana na końcu drgającej dźwigni pobudzanej do drgań przez głośnik (częstotliwość drgań jest równa częstotliwości prądu sieciowego czyli 50HZ). Powstaje wtedy fala stojąca.
Jeśli pokręcimy korbką to czerwone kulki zachowują się tak jak cząsteczki rozchodzącej się fali liniowej, ponieważ kulki połączone są z mechanizmem pozwalającym zmieniać ich położenie w górę i w dół. Podczas kręcenia słychać łomot mechanizmu. Jest to więc przyrząd w stylu techno.
Kamerton składa się z widełek stroikowych i pudła rezonansowego, które wzmacnia dźwięk. Za pomocą dwóch kamertonów zwróconych otworami do siebie można zademonstrować zjawisko rezonansu akustycznego).
Jeśli założymy na widełki stroikowe blaszkę (tak jak na lewym kamertonie to dźwięk się obniża, im wyżej poniesiemy blaszkę to dźwięk niższy). Jeśli wprawimy do drgań dwa kamertony o nieco innej częstotliwości (na jeden musi być założona blaszka) to powstaje dudnienie, efekt nałożenia się dźwięków o niewiele różniącej się częstotliwości.
Na stalowej osi są osadzone cztery krążki, jeden nad drugim. Na obwodach krążków są wycięte ząbki. Liczby ząbków odpowiednio wynoszą: 48, 60, 72 i 96. Krążki zamocowane są w wirownicy. Po wprawieniu krążków w ruch obrotowy i przyłożeniu do ząbków sztywnej tektury słychać dźwięki. Jeśli przesuwamy tekturę od mniejszej liczby ząbków do większej to słychać coraz wyższe dźwięki. Ponieważ stosunek liczby ząbków jest jak 1:5/4:3/2:2, to powstają dźwięki o częstotliwościach zwanych: prima, tercja, kwinta i oktawa.
Jest to metalowa tarcza z otworkami wykonanymi na czterech koncentrycznych kołach. Liczby otworów na każdym okręgu wynoszą: 48, 60, 72 i 96. Tarczę umieszczamy w wirownicy i wprawiamy w ruch obrotowy. Dmuchając przez wąską rurkę na otwory na coraz to innym okręgu, słychać dźwięki o innych częstotliwościach
