Fizyka LO Turek
Start
Nauczyciele
Nauczanie
Konkursy
Ciekawostki
Aktualności
Astronomia
Struktura materii
Doświadczenia domowe
Testy z fizyki
Spis treści i wyszukiwarka
Hosted by:
W kręgu fizyki LO Turek
« Poprzednia
Nagrody 
Laureaci Nagrody Nobla z fizyki w latach 1939 - 1901

1939
Ernest O. Lawrence (USA) za skonstruowanie i udoskonalenie pierwszego cyklotronu.

1938
Enrico Fermi (Włochy) za wytworzenie w reakcjach z neutronami nowych pierwiastków promieniotwórczych oraz za odkrycie jądrowych reakcji łańcuchowych, wywołanych powolnymi neutronami.

1937
Clinton J. Davisson (USA), Sir George P. Thomson (Wielka Brytania) za doświadczalne wykazanie falowej natury elektronów (dyfrakcja elektronów).

1936
Victor F. Hess (Austria) za stwierdzenie istnienia promieniowania kosmicznego i prace nad nim,
Carl D. Andersen (USA) za odkrycie pozytonu.

1935
Sir James Chadwick (Wielka Brytania) za odkrycie neutronu i w przybliżeniu określenie jego masy.

1934
Nagrody nie przyznana

1933
Erwin Schrödinger (Austria) za prace nad matematycznym sformułowaniem mechaniki falowej (równanie Schrödingera),
Paul A. M. Dirac (Wielka Brytania) za rozwinięcie teorii budowy atomu.

1932
Werner C. Heisenberg (Niemcy) za stworzenie podstaw mechaniki kwantowej.

1931
Nagrody nie przyznano

1930
Sir Chandrasekhara V. Raman (Indie) za odkrycie rozpraszania światła połączonego ze zmianą długości fali (zjawisko Ramana).

1929
Louis V. de Broglle (Francja) za opisanie falowych właściwości cząstek.

1928
Sir Owen W, Richardson (Wielka Brytania) za podanie wzoru na zależność gęstości prądu termoemisyjnego od temperatury emitującego metalu.

1927
Arthur H. Compton (USA) za odkrycie i wyjaśnienie rozpraszania promieniowania rentgenowskiego na elektronach (zjawisko Comptona),
Charles T. R. Wilson (Wielka Brytania) za skonstruowanie komory mgiełkowej do obserwacji torów cząstek elementarnych (komora Wilsona).

1926
Jean B. Perrin (Francja) za badanie zjawiska sedymentacji i badanie nieciągłej struktury materii.

1925
James Franck (Niemcy), Gustaw L. Hertz (Niemcy) za badania wzbudzeń i jonizacji atomów w wyniku zderzeń z elektronami, których wyniki potwierdziły istnienie dyskretnych poziomów energetycznych w atomach.

1924
Karl M. G. Siegbahn (Szwecja) za prace w dziedzinie spektroskopii rentgenowskiej, a w szczególności za odkrycie serii M w widmach rentgenowskich oraz załamania promieni rentgenowskich w pryzmacie.

1923
Robert A. Millikan (USA) za wyznaczenie wartości ładunku elektronu i potwierdzenie doświadczenia prawa opisującego zjawisko fotoelektryczne, sformułowane przez Alberta Einstaina.

1922
Niels H. D. Bohr (Dania) za teorię budowy atomu wodoru.

1921
Albert Einstein (Niemcy) za odkrycie praw zjawiska fotoelektrycznego i prace w zakresie fizyki teoretycznej.

1920
Charles E. Guillaume (Francja) za odkrycie anomalii w stopach stalowo-niklowych, co umożliwiło wykonanie precyzyjnych pomiarów wielkości fizycznych.

1919
Johannes Stark (Niemcy) za odkrycie zjawiska Dopplera w promieniach kanalikowych i rozszczepienia linii widmowych w zewnętrznym polu elektrycznym (zjawisko Starka).

1918
Max K. E. L. Planck (Niemcy) w uznaniu zasług, jakie położył dla dalszego rozwoju, wprowadzając pojęcie kwantu działania.

1917
Charles G. Barkla (Wielka Brytania) za badania nad rozpraszaniem i transmisją promieniowania rentgenowskiego oraz za odkrycie rentgenowskiego promieniowania charakterystycznego.

1916
Nagrody nie przyznano

1915
Sir William H. Bragg, Sir William L. Bragg (Wielka Brytania) za badanie struktury kryształów za pomocą promieni rentgenowskich (dyfrakcja na kryształach).

1914
Max F. T. von Laue (Niemcy) za odkrycie dyfrakcji promieniowania rentgenowskiego na kryształach.

1913
Heike Karnerlingh-Onnes (Holandia) za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach, co doprowadziło m.in. do skroplenia helu.

1912
Nils G. Dalén (Szwecja) za wynalezienie urządzenia do automatycznej regulacji dopływu gazu zasilającego źródła światła w latarniach morskich i bojach, co wydatnie zwiększyło bezpieczeństwo żeglugi.

1911
Wilhelm K. W. Wien (Niemcy) za ustalenie związku między temperaturą ciała doskonale czarnego a położeniem maksimum natężenia w widmie jego promieniowania (prawo Wiena).

1910
Johannes D. van der Waals (Holandia) za sformułowanie równania stanu gazu rzeczywistego (równanie van der Waalsa).

1909
Guglielmo Marconi (Wiochy), Karl F. Braun (Niemcy) za prace w dziedzinie telegrafii bezprzewodowej.

1908
Gabriel. Lippmann (Francja) za opracowanie metody reprodukcji barw, opartą na zjawisku interferencji światła.

1907
Albert A. Michelson (USA) za skonstruowanie precyzyjnej aparatury optycznej (m.in. interferometrów) oraz dokonane przy jej użyciu badania w dziedzinie spektroskopii i metrologii.

1906
Sir Joseph J. Thomson (Wielka Brytania) za teoretyczne i doświadczalne badania nad przepływem prądu elektrycznego przez gazy i odkrycie swobodnych elektronów.

1905
Philipp E.A. Lenard (Niemcy) za badania promieni katodowych.

1904
John W. Strutt (Lord Raylelgh) (Wielka Brytania) za wyznaczenie gęstości kilku najważniejszych gazów i odkrycie argonu.

1903
Antoine H. Becquerel (Francja) za odkrycie zjawiska promieniotwórczości naturalnej (badanie luminescencji soli uranu),
Maria Skłodowska-Curie (Francja) i Pierre Curie (Francja) za badania promieniotwórczości oraz za odkrycie polonu i radu.

1902
Hendrik A. Lorentz (Holandia), Pieter Zeeman (Holandia) za badania oddziaływania pola magnetycznego na promieniowanie elektromagnetyczne i teoretyczne wyjaśnienie tego zjawiska (zjawisko Zeemana).

1901
Wilhelm C. Roentgen (Niemcy) za odkrycie promieniowania elektromagnetycznego zwanego promieniowaniem rentgenowskim (promieniowaniem X), którego wiele właściwości zbadał wskazując sposób ich wykorzystania w medycynie i konstrukcję pierwszej lampy rentgenowskiej.

« Poprzednia
Nagrody